விடியலை நோக்கி...

விடிஞ்சும் விடியாம இந்த மழை வேற நசநசன்னு பேஞ்சுட்டு இருக்கு. உள்ள குளிருல செனையா இருக்க இந்த லெட்சுமி வேற அனத்திட்டு இருக்குது. இந்த கருவாயன விடியுமுன்ன வாடான்னு தாக்கல் சொல்லி அனுப்பிருந்தேன். வக்காளி இன்னும் ஆளக்காணோம். ஏய், ஏம்மா செல்வி எந்திரி. தலையில துண்டபோட்டு போய் செந்தேல் அண்ணன் கடையில தூக்குவாளியில டீயை வாங்கியா. அப்டியே 2 அப்பம், 2 உளுந்தவடை வாங்கிக்க. காலங்காத்தால கடன் சொல்லாதேம்பான். பால் ஊத்த வரையில எங்கப்பா குடுக்குறேன்னு சொல்லுச்சுன்னு சொல்லிட்டு வா, என்ன.
ஏடி ஏய் முனீசு, வந்து இங்கன அந்த கழனித்தண்ணிய கலக்கி வச்சுட்டுப்போடி. நீ ஒம்போது மாத்தக்காரின்னு மாட்டுக்கு தெரியுமா? எப்ப ஈனுமோன்னு வதக் வதக்குங்குது. இந்த கருவாயன வேற காங்கல இழவு எங்க போய் தொலஞ்சானோ.

மழையை விட நசநசத்துக் கொண்டிருந்தான் பெரியராசு. ஏலேய் ஏய் கருவாப்பயலே, உன்னிய விடியுமுன்னே வாடான்னு சொன்னேன்ல. தொரை அசால்ட்டா நெளிஞ்சு திரிஞ்சு வாரீரு. வந்து இங்கன மாட்டை பாருடா வெண்ணை.

மாட்டின் அருகில் போன கருவாயன் முனீஸ்வரி கலக்கி வைத்திருந்த கழனியை மறுமுறை ஒரு கலக்கு கலக்கிவிட்டு லெட்சுமிக்கு காட்டிவிட்டு அதன் வயிற்றை தடவிப்பார்த்தான்.

ஐயா இன்னும் செத்த நேரத்துல ஈன்றும். வெளிக்கி தள்ள முட்டுது. சற்று நொடிக்கெல்லாம் சரேலென பெருங்குரலெடுத்து சீழ் வடிய கன்றொன்றை ஈன்றது லெட்சுமி. என்ன கன்டுடா? ஐயா காளக்கன்டுங்க.
தாயோளி விளங்காமப்போக. இத வச்சு போன மாசம் 5000 ஓவாய்க்கு பருத்தியும், புண்ணாக்கும் அழுதது தான் மிச்சம் என துண்டை உதறிக்கொண்டே எழுந்து சென்றான் பெரிய ராசு.

கைக்கொள்ளாமல் போண்டாவையும், வடையையும் மறுகையில் தூக்குவாளியையும் ஆட்டிக்கொண்டே வந்தாள் 12ம் வகுப்பு பரீட்சை எழுதி முடித்திருந்த அவன் மகள் செல்வி.
டீயைக் குடித்தவாறே பெரிய ராசு, ஏய் கழுத இந்தவாட்டி பாசாயிட்டு என்ன பண்ணப்போற? அப்பா நான் டாக்டருக்கு படிக்கப்போறேன். என்னை NEET கிளாஸ் சேத்துவிடு.
வெளுத்தேன்னா பாத்துக்க மூதி. பொட்டப்புள்ளைய பள்ளிக்கூடம் அனுப்பினதே பெருசு. உனக்கு 12 ஆப்பு படிச்சது பத்தலையோ? இன்னும் நீ டாக்டருக்கு படிக்க கோமணத்தையும் உருவி வித்துட்டு அழுகணுமோ? அதெல்லாம் ஒரு மசுரும் வேணாம். போ போய் பட்டிய பாத்துக்க. அப்புறம் உன்னிய கட்டிக்குடுக்க டாக்டர் மாப்பிள்ளை வேணும்ப. அவென் காரு, வீடும்பான், சவரன் 100 போடும்பான். என்ன உன் தாத்தேன் பொதச்சா வச்சிருக்கான்? இல்லை உங்காத்தா வரெயில தல நெறையா சொமந்து வந்தாளா? கழுதைகளா... ஒன்னுகுமத்த கழுதைகளா. போன வருசம் ஏதோ பொம்பளைபிள்ளை ஒன்னு வேற செத்துப்போச்சாம்ல, ஏதோ டாக்டர் படிக்க முடியாம? நீயும் போய் செத்து ஒழிஞ்சுடாத. இல்லை அடம்பிடிப்பேன்னா, போய்த்தொலை. அம்மஞ்சல்லி இல்லை என்ட்ட.

நெஞ்சுடைந்த செல்வி டம்ளரில் ஊற்றிய டீயை வாயில் ஊற்றாமல் அதனை வெறித்தபடியே இருந்தாள். இந்த நிலைதான் அவள் கூட்டுக்காரிகளுக்கு என்றாலும், அவளுக்கு படிப்பின் மீது தீராக்காதல் இருந்தது. விதித்தது அவ்வளவு தான் என்று விட்டுவிடவும் மனமில்லை. உட்கார்ந்து யோசித்தவளுக்கு உள்ளூரில் படிப்பகம் நடத்திக் கொண்டிருந்த கருப்புசட்டை ராமசாமி அண்ணன் நினைவு வந்தது. படிப்பகத்திலேயே இன்னொரு ராமசாமியும் இருந்ததால் ஊரில் அவரை எல்லோரும் பெரிய ராமசாமி என்று அழைப்பது வழக்கம். தீர்க்கமான முடிவோடு குளித்து முடித்து பெரிய ராமசாமி அண்ணனின் படிப்பகத்துக்கு சென்றாள்.

என்ன செல்வி காலைல நேரமே வந்திருக்க? எப்பவும் சாயங்காலம் தானே வருவ? முந்தாநாள் எடுத்துட்டுப்போன பல்லாங்குழி புத்தகத்தை அதுக்குள்ள வாசிச்சு முடிச்சுட்டியா?
இல்லைண்ணே. போன வாரம் நாலுமுக்கு ரோட்ல செவப்புத்துண்டு கட்சிக்காரவகளோட  சேந்து ஒரு போராட்டம் பண்ணீகளே?
ஆமா, NEET தேர்வுல இருந்து தமிழகத்துக்கு விலக்கு வேணும்னு பண்ணினோம். அதுக்கு இப்போ என்னத்தா?
இல்லைண்ணே இந்த வருசம் அதை ரத்து பண்ணிடுவாகளா?
தெரியலத்தா. எல்லாம் ஒன்றிய சர்கார் முடிவு பண்ணனும். நாம போராட்டம் பண்ணி நம்மோட எதிர்ப்பை தெரியப்படுத்துறோம். அவ்வளவுதான்.
இந்த மாதிரி முடிவு எல்லாம் யாருண்ணே எடுக்குறாக?
எல்லாம் காசு உள்ளவனும், பெரிய சாதிக்காரனும் தான்.
ஏண்ணே நாம எல்லாம் முடிவு எடுக்க முடியாதா?
எங்கத்தா, உன்னிய மாதிரி துடியா யோசிக்கிற பொம்பளைப் புள்ளைங்க எல்லாம் இங்கன சாணி அள்ளிக்கிட்டு இருக்குது. அந்த நெலம போய் நீங்க எல்லாம் முட்டி மோதி மேல வந்து முடிவு எடுக்கிற எடத்துல உக்காந்தா அதெல்லாம் மாறும். ஆனா அதை ஒருபக்கம் பவர் இருக்கிறவன் நடக்கவிடாம பாத்துக்கிறான். இன்னொரு பக்கம் நம்ம வீட்டாளுகளே விவரம் போதாம அடக்கி வச்சிருக்காங்க.
நானும் உங்க கட்சியில சேந்துக்கிறவாண்ணே?
என்னத்தா இப்படி பொசுக்குன்னு கேட்டுப்புட்ட? உங்கய்யன் விடுவாரா?
விடமாட்டாருதாண்ணே. ஆனா, அப்பனையே தாண்டி வர முடியாட்டி நான் எப்படிண்ணே நாட்டுக்கே முடிவு எடுக்கிற நெலமைக்கு வர முடியும் என சொல்லிக்கொண்டே படிப்பகதிற்குள் நுழைந்த செல்வி தேடிப்பிடித்து ஒரு புத்தகத்தை கையில் எடுத்து வாசிக்கத் தொடங்கினாள்...

"பெண் ஏன் அடிமையானாள்?...

-
உதயக்குமார் பாலகிருஷ்ணன்

மதுரை...
--------------
தொண்ணூறாம் வருடம் ஒவ்வொரு வெள்ளி மாலையும் ஆபீஸ் முடிந்து ஆறுமணிக்கு தென்காசியிலிருந்து  ஒரு நேசமணியையோ அல்லது திருவள்ளுவரையோ பிடித்து ராஜபாளையம் வந்துவிடுவேன். நேசமணி எப்பொழுதுமே ஒரு அசுரவண்டி.நிஜமாகவே அசுரவேகம்.அங்கிருந்து ஜெயவிலாஸ் என்று மற்றொரு வண்டியில் ஏறி மதுரையில் இறங்கி கொள்வேன். அப்படி மாறி வந்தால் தான் நள்ளிரவு ஒரு மணிக்கு திருச்சி போய் வீட்டுக்கு  சேரமுடியும். பெரியார் பஸ் நிலையம் அருகே அசோக் பவனில் ஒரு மசால் தோசையோ ஒரு ரவா தோசையோ தான் என் இரவு உணவு. அன்றிலிருந்தே மதுரைக்கும் எனக்கும் ஒரு பந்தம் உண்டு. சூடான இட்லி  காரச்சட்னியுடன் பகலா இரவா என்று வித்தியாசமே தெரியாமல் எந்நேரமும் விழித்துக்கொண்டிருக்கும்  ஊர் மதுரை. மதுரையை நகரம் என்று நான் என்றுமே ஏற்றுக்கொண்டதில்லை. பல கிராமங்களின் ஒருங்கிணைந்த கூடாரமே மதுரை என்பேன். அதனால் தானோ என்னவோ பல அடிப்படை நற் பண்புகளும், கலாச்சாரமும் அங்குள்ளோரின் வாழ்க்கையோடு ஒன்றிணைந்ததாக எனக்கு தோன்றும். ஸ்வரண் சிங் வருவதற்கு முன்னாள் இருந்த திருச்சியை விட மதுரையின் வீதிகள் அகலமானது. அந்த காலகட்டங்களில் காலேஜ் ஹவுஸை தெரியாதவர்கள் இருக்கமுடியாது. கல்யாணமண்டபம் போன்ற பெரிய ஹாலில் வாழை இலை போட்டு வரிசையாக சாப்பாடு போடுவது அவர்கள் ஸ்பெஷல். மரமிருந்தால் அரசரடி, கற்சிலையை வைத்து யானைக்கல், சிம்மக்கல் என்று இடத்துக்கே நேர்த்தியான தமிழ்ப்பெயர் சூட்டிவிடுவார்கள். சங்கத்தமிழ் வளர்த்த ஊர் என்பதாலோ என்னவோ பெயர்களே ஒரு அழகு.. தபால் தந்தி நகர் என்ற பலகையை தாங்கி ஒரு பேருந்து போய்க்கொண்டிருக்கும். தமிழகத்தில் எந்த ஊரிலும் இதை பி அண்ட் டி காலனி என்று தான் அழைத்திருப்பார்கள். அப்போதிலிருந்தே வைகை ஆற்றில் தண்ணீரே பார்த்ததில்லை. எப்படியும் தண்ணியா வரப்போகுது என்று நம்பிக்கையில் ஆற்றில் நடுவில் விக்கிரகங்களை வைத்து சிறு சிறு கோவிலே வந்துவிட்டது.  திருமங்கலம் தாண்டி என் பஸ் வரும்போது தி.குன்னத்தூர்,தே.கல்லுப்பட்டி என்று இந்த பக்கத்துல ஊருக்கெல்லாம் இனிஷியல் வைப்பாங்க. திருப்பரங்குன்றம் ரோட்டில மேம்பாலம் ஏறி மீனாட்சி மில் கட்டிடத்தை பார்த்தவுடனே தான் பெரியார் பஸ் ஸ்டான்ட் வரப்போகுது இறங்கணும்னு தயாராவேன். அங்கிட்டு இறங்கி எதிர்த்த பஸ்ஸ்டான்ட்ல போய் திருச்சி பஸ்ஸுக்கு மாறணும்.. கே ஏ எஸ் சேகர்னு ஒரு லாட்டரி கடை ரொம்ப பேமசு..மைக்கை வச்சுக்கிட்டு ராத்திரி நேரத்துல கூட அறிவிச்சுக்கிட்டே  இருப்பாங்க.

ஆபீஸ் விஷயமா தொடர்ந்து பத்து நாள் கூட தங்கியிருக்கேன். சுப்ரீம் ஹோட்டல்ல பெரிய அப்பளம் போடுவாங்க. டவுன்ஹால் ரோடு களை கட்டும். கணேஷ் மெஸ்னு ஒண்ணு இருந்துச்சு, காலைல வெண்பொங்கலும்  சட்னியும் சிறப்பு. தெருமுனையில்  உள்ள பிரேமாவிலாஸ்ல சுடசுட திருநெல்வேலி அல்வா கிடைக்கும். இப்ப தான் முருகன் இட்லி எல்லா ஊர்லயும் வந்துருச்சே. ஜிகிர்தண்டா புகழை கேட்கவே வேண்டாம். மதுரையை சேர்ந்த சில இஸ்லாமிய குடும்பங்கள் பாரம்பரியமாக ஜிகிர்தண்டாவை அசல் தரமுடன் செய்கிறார்கள் என்று நண்பர்கள் சொல்லி கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். என்னுடைய பேவரைட் ஃப்ரூட் மிக்ஸர்  தான்.  இது மதுரையின் அடையாளங்களில் ஒன்று. இது கிடைக்காத கடைகளே கிடையாது. எல்லா பழங்களையும் போட்டு மிக்சில அடிச்சு ரெடியா ஒரு பெரிய குண்டான்ல பண்ணி வச்சிருப்பாங்க. ஒரு ரூபாய்லேந்து இதை சாப்பிட்டுருக்கேன்.  பார்லே என்பது ஒரு பிஸ்கட் வகை. தெற்கு மாவட்டங்களில் பிஸ்கட், கேக் விற்கும் கடைகளை பார்லி என்று சொல்லும் வழக்கத்தில் இருப்பது ஏன் என்று தெரியவில்லை. தென்காசியில் கூட ராஜம் பார்லி என்பார்கள். மதுரையில் ராஜா பார்லி மிக பிரசித்தி. அதே போலத்தான் ஜெயராம் பேக்கரியை அறியாதவர்கள் இருக்கமுடியாது. இங்கு கிடைக்கும் பிஸ்கட் வகைகளை வேறு எங்கும் நான் பார்த்ததில்லை. ஓமம், புதினா, மசாலா, செரி என்று  நினைக்கவே முடியாத காம்போவில் எல்லாம் இங்கு பிஸ்கட்கள் உண்டு. இதற்கு பல கிளைகள் இன்று வந்துவிட்டாலும் நேதாஜி ரோடு போகின்ற வழியில் இருக்கும் கடை தான் இதன் ஆதி கடை. சூப்பரா இருக்கும். எனக்கும் இந்த கோபு அய்யங்கார் கடைக்கும் ஓத்தே வருவதில்லை. அந்த வெள்ளையப்பமும் காரச்சட்னியையும் தேடி மூன்று முறை முயற்சித்தும் நான் போவதற்குள் கடையை அடைத்து விடுகிறார்கள். இப்போதெல்லாம் நான் விரும்பி செல்லும் இடம் நேதாஜி ரோடில் உள்ள மாடர்ன் ரெஸ்டாரண்ட் தான்.

பெரும்பாலான மதுரைக்காரர்கள் வீட்டில் ஹாஜி மூஸாவின் கட்டைப்பைகளையும்,தினமலரையும் பார்ப்பதை நீங்கள் தவிர்க்க இயலாது..அது ராணி சுங்கடியோ, ஹாஜி மூஸாவோ ஜவுளிகடல்யா ஜவுளிக்கடல். இப்போது இருபது முப்பது வருடங்களாகத்தான் இந்த பைபாஸ் ரோடு பிரபலமாக இருக்கிறது. அதற்கு முன்பு நான் வரும் இடங்களெல்லாம் ரயில்வே தண்டவாளங்களை கடந்த அழகப்பன் நகர், டி வி எஸ் நகர், டி வி எஸ் பூங்கா என்றே பஸ் போகும். கொஞ்சம் வசதி படைத்தவர்கள் என்றால் எஸ் எஸ் காலனி. மதுரையை தாண்டிய என் சில உறவினர்கள் இருந்த சோழவந்தான், தென்கரை(டி ஆர் மகாலிங்கத்தின் ஊர்)  போன்ற கிராமங்களுக்கும் சென்றிருக்கிறேன். நல்ல செழுமையான கிராமங்கள். கோயில், ஆறு, தோப்பு, பசுமை சூழ்ந்த பழைய கால அக்ரஹார வீடுகள் பார்ப்பதற்கே அத்தனை அழகு. சினிமாவும் மதுரையையும் பிரித்து பார்க்கத்தான் முடியுமா..பல வருடங்களாகவே பர்மா பஜார் சர்ச்சுக்கு முன்னால் வித்தியாசமான கட்அவுட்களை வைப்பதை வழக்கமாக்கியிருக்கிறார்கள். அப்போதெல்லாம் ரஜினி, இப்போது தல. தங்கம் என்றொரு தியேட்டர்..ஆசியாவிலேயே அதிக இருக்கைகள் கொண்டது என்று சொல்லி சொல்லி எங்களை போன்ற திருச்சிக்காரர்களை வெறுப்பேத்துவார்கள். ஏதோ ஒரு எம் ஜி ஆர் படத்தில் அவர் இறப்பதாக காட்சி வந்ததற்காக தியேட்டர் ஸ்க்ரீனையே கிழித்து விட்டதாக சொல்வதுண்டு. மதுரை மணி அய்யர்,
பாரத் ரத்னா எம் எஸ், மதுரை சோமு, டி என் சேஷகோபாலன் என்று கர்நாடகசங்கீத உலக ஜாம்பவான்களையும், இன்றைய பிக்பாஸ், இசைஞானி, வடுகபட்டி கவிப்பேரரசு, பாரதிராஜா என்று இன்னும்  எத்தனையோ  திரையுலக பிரபலங்களையும் கொடுத்தாலும் எடுவட்டபய அலப்பறை தாங்கமுடியலப்பு என்பது முதல்  ஆட்டையப்போடுவது வரை வைகைப்புயல் வடிவேல் அண்ணன் தாங்க எங்க திருவள்ளுவரு..  

இப்பொழுதும் கூட  நாலு கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள மீனாட்சியம்மன் கோவிலுக்கு தனியாக நடந்து போய் அதன் அழகை அனுபவிப்பேன். எப்பேர்ப்பட்ட கோவில்.. பொற்றாமரைக்குளம், விபூதி பிள்ளையார், பிறகு வெள்ளெருக்கு பிள்ளையார், சொக்கநாதரும், மீனாட்சியும்!!! "மீனலோசனி பாஷமோசினி, மானினி, கதம்பவனவாஸினி", தீக்ஷிதரின் மாஸ்டர் பீஸ் "மீனாக்ஷி மேமுதம் தேஹி" . அதுமட்டுமா கூடலழகரும், திருப்பரங்குன்றமும், பழமுதிர்சோலையும், நரசிம்மரும், மாரியம்மன் தெப்பக்குளம் என்று எதை விடமுடியும்.

அண்ணே அழகர் கோயிலுக்கு எந்த பஸ்ணே போகும்? நான் கேட்டது ஒருத்தர..நாற்பத்தி நாலாம் நம்பர் சார், அங்கிட்டு போயிருங்க, எங்கோ போயிக்கொண்டிருந்தவர் வந்து சொல்லிவிட்டு போனார். பஸ்ஸில்  பயணம் செய்தபோது இருபக்கமும் நல்ல காற்று. ஆண்களில் பெரும்பாலோர் வெள்ளை வேட்டி , வெள்ளை சட்டை உடுத்தியிருந்தனர். பஸ்ஸில் வந்த பெண்கள் அனைவருமே எளிமையான, கண்ணை உறுத்தாத படாடோபம் இல்லாத ஆடையை அணிந்திருந்தனர். எல்லோர் தலையிலும் மணம் கமழும் மதுரை மல்லிகைப்பூ, பெரியவர்கள் நெற்றியில் குங்குமம், யுவதிகளின் நெற்றியில் சிறிய விபூதி.. பலரின் கைகளிலும் சாதாரண மாடல் நோக்கியா செல்போன். ஸ்மார்ட் போன்கள் அதிகம் தென்படவில்லை. ஒரு பஸ் நிறுத்தத்தில் அவசரமாக பஸ் கிளம்ப, ஏ நிப்பாட்டு, நிப்பாட்டு, பொம்பளையாள் ஏறுறாங்கல்ல, இவ்வளவு அவசரமா எங்கிட்டு போற ?

அவிய்ங்க ஏறிட்டாய்ங்கன்னு நினைச்சேன்!!!.

நல்லா நினைச்சே.. இப்படி தட்டி கேட்டு குட்ட அவர்கள்  தயங்குவதில்லை .

இங்குள்ளவர்களுக்கு வேலை வாய்ப்பு என்றால்
டி வி எஸ் குழுமத்தை தான் இன்றும் நம்பியிருக்கிறார்கள். இப்பொழுது ஃபென்னர் போன்ற கம்பெனிகளும், சில டெக்ஸ்டைல் பார்க்குகளும் ஆங்காங்கே தென்படுகின்றன . மற்றவர்களில் சிலர் அரசாங்க வேலையோ அல்லது வியாபாரமோ செய்கிறார்கள். விருதுநகர், சிவகாசி, கோவில்பட்டி, திருநெல்வேலி, தூத்துக்குடி என்று அனைத்து தென் மாவட்டங்களும்  கம்பிகள் முதல் சிமெண்டு வரையில் எல்லாவற்றிற்கும் மதுரையை நம்பித்தான் பிழைப்பு நடக்கிறது.
 
சில  வருடங்களுக்கு முன்பு உடல் உபாதையினால் நான்  மிகவும்  சிரமப்பட, ஷெனாய் நகரில் உள்ள ஒரு இயற்கை மருத்துவர் ஆஸ்பத்திரியில் சில பல யோகாசனங்களை காலையும் மாலையும் செய்ய வருவேன். சில நாட்கள் சத்சங் நடத்துவார். கறிகாய் வியாபாரம் செய்பவர், டீக்கடை காரர், டெய்லர் என்று பொருளாதார ரீதியாக  மிகவும் சாதாரண நிலையில் இருப்பவர்கள் அங்கு வருவார்கள். யோகா செய்பவர்களில் சிலர் இஸ்லாமியர்களும் கூட உண்டு. அவர்களோடு நாட்டு நிலவரம், பணம், தொழில், சென்னை, ஆன்மிகம் என்று எல்லாவற்றைப்பற்றியும் பேசிக்கொண்டிருப்பேன். வெள்ளந்தியான மனிதர்கள். அவர்களுடன் பழகியதில் பலவற்றை நான் கற்றுக்கொள்ள முடிந்தது. சென்னை போன்ற நகரத்தில் வாழும் வாழ்க்கையில் அதிகம் பாசாங்கு இருப்பது போலவும் என் ஒரு முகம் மற்றவர்கள் என்னைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதின் தாக்கம் என்றும்  தோன்றியது. என் உடலும் உள்ளமும் புத்துணர்ச்சி பெற அந்த மனிதர்களின் இயல்பான வாழ்க்கைமுறை , பேச்சு மற்றும் எளிய அன்பு என்றே இன்றளவும் நினைக்கின்றேன்.    
 
பணியிலிருந்து ஒய்வு பெறும் நேரத்தில் மறுபடியும்  கிராமங்களுக்கு போவது என்பது இன்றைய சூழலில் நடக்காத காரியம், மதுரையை போன்ற பாசாங்கற்ற முகங்களை கொண்ட மண்வாசனை மிகுந்த மதுரை  ஒரு  சிறந்த ஏற்பாடாக இருக்கக்கூடும்.வெயில் கொஞ்சம் அதிகம் தான்,இருப்பினும் மனிதர்களின் மனம் குளிர்ச்சியானது. காலம் தான் அதற்கு பதில் சொல்ல வேண்டும்...

----
எழுதியவர் பெயர் தெரியவில்லை.
வாட்சப்  உபயம்...

பசுமைநடை நாட்காட்டி – 2016...

காலம் - அது ஒரு மந்திரச்சொல்... அதன் பயணத்தில் நம் வாழ்வும் இயல்பும் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. கடந்துவிட்ட காலத்தை மீட்டெடுப்பதென்பது இயலாத காரியம். ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இந்த கால மாற்றத்தின் நினைவுகள் உறைந்திருக்கின்றன. நினைவுகளின் வழியே அவை உயிர்ப்போடு இருக்கின்றன.

ஆங்கிலத்தில் John Keats எழுதிய Ode on A Grecian Urn வாசித்திருக்கிறீர்களா? அழகிய வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த இறந்தவர்களின் சாம்பல் போட்டுவைக்கும் தாழியை (குவளை) வர்ணித்து எழுதப்பட்ட கலிப்பாடல் மாதிரியான ஒரு கிரேக்க கவிதை. அந்த கவிதை முழுவதிலும் அந்த தாழியில் வரையப்பட்டிருக்கும்/செதுக்கப்பப்பட்டிருக்கும் காட்சிகள், அதன் தருணங்கள், அதன் உயிர்ப்புத்தன்மை மிகுந்த ரசனையோடு புனையப்பட்டிருக்கும். உதாரணமாக, ஒருவன் புல்லாங்குழல் வாசிப்பதைப் போல ஒரு காட்சி செதுக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த காட்சியின் இயல்பை, அந்த தருணத்தின் உயிர்ப்பை கவிஞர் இப்படி வர்ணித்திருப்பார்.

“Heard melodies are sweet, but those unheard are sweeter”. நாம் ஒருவர் வாசிக்கும் இசையை கேட்டுவிட்டால் அது அந்த நேரத்திற்கான ரசனை மட்டுமே. ஆனால் இங்கு இவன் வாசிக்கும் இசை என்னவாயிருக்கும், அது எந்த மாதிரியான உணர்வை நமக்குள் கடத்தும் என்பது நம் சிந்தனையில் இருக்கும் வரை மீண்டும் மீண்டும் அந்த இசை நமக்குள் ஒரு ரசனையை கடத்திக்கொண்டேயிருக்கிறது. அந்த காட்சி நமக்கு மீண்டும் மீண்டும் அந்த உணர்வை கொண்டு வந்து சேர்க்கிறது. இது தான் காட்சிப் படிமமாக்கப்பட்ட உணர்வுகளின், தருணங்களின் இரசவாதம்.

காலத்தை, அதன் இயல்புகளை, அது தந்த நினைவுகளை, காட்சிப்படிமங்களாக, ரசனை மிகுந்ததாக உறைபனியாய் உறையச்செய்யும் லாவகம் ஓவியத்திற்கு, சிற்பத்திற்கு, புகைப்படத்திற்கு, எழுத்திற்கு உண்டு. நவீன யுகத்தில் புகைப்படங்களின் வீச்சு அலாதியானது. அதன் எளிமையும், தொழில்நுட்பமும் அதனை சாத்தியப்படுத்துகிறது. செல்போன்களில் கேமரா வந்த பிறகு காணும் யாவையும் கைக்குள் வசப்படுத்தி பத்திரப்படுத்த முடிகிறது. புகைப்படக்கலைஞர்களின் நேர்த்தியைப் பொறுத்து அதன் நுணுக்கங்களும், ரசனையும் மட்டுமே மாறுபடுகிறது. மற்றபடி நினைவுகளின் உயிர்ப்புத்தன்மை காட்சிப்படிமமாக மீட்டெடுக்கப்படுகிறது.

நினைவுகளின் பேராற்றல் அந்த தருணங்களை (Moments) அப்படியே காட்சிபடிமமாக, ரசனை மிகுந்ததாக, அதே உயிர்ப்புடன் மீட்டுத்தருவதில் அடங்கியிருக்கிறது. அதனால் தான் நாம் மனிதர்களை, அந்த தருணங்களை நினைவில் கொள்ள வழங்கும் பரிசுப்பொருட்களுக்கு நினைவுப் பரிசு (Memento) என பெயரிட்டிருக்கிறோம்.

எல்லாப் பரிசுகளுமே நினைவுப்பரிசுகளாக ஆகிவிட முடியாது. நாம் வழங்கும் பரிசும், அந்த பரிசை தெரிவு செய்வதற்கான அல்லது தயார் செய்வதற்கான மெனக்கெடல்கள், அதனை வழங்கும் முறை, தருணம் என எல்லாமுமே பரிசைப்பெறுபவர் அந்த தருணத்திலும், அந்த பரிசு மீட்டெடுக்கும் தருணத்திலும் மகிழ்ந்து லயித்துக் கிடக்கச் செய்வதில் முக்கியப் பங்காற்றுகிறது.

சிலருக்கு நாம் பரிசு வழங்குவது மட்டுமே முக்கியம். சிலருக்கு நாம் என்ன பரிசு வழங்குகிறோம் என்பதும் முக்கியம். நாம் எதிர்பாராதவொரு தருணத்தில் நமக்கு கிடைக்கும் பரிசுகள் நம்மை மகிழ்ச்சியில் மட்டுமல்லாது ஆச்சர்யத்திலும் திளைக்கச் செய்கின்றன. 

நினைவுகளை மீட்டெடுக்க பரிசுகளும், அந்த பரிசுகளே பல நினைவுகளை தருவதும் இனிய முரண். பரிசளிப்பதிலும் இரண்டு வகை உண்டு. ஒன்று நம்மை அல்லது அந்த தருணத்தை, ஒரு நிகழ்வை நினைவுறுத்த வழங்கப்படுவது. மற்றொன்று நல்ல நினைவுகளையே பரிசளிப்பது. நம் எல்லோருக்குமே மறக்ககூடாத நினைவுகள் சில இருக்கும். எப்பாடுபட்டாவது மறந்துவிட வேண்டும் அல்லது நம் நினைவிற்கே வரக்கூடாது என்பது போன்ற நினைவுகளும் சிலருக்கு இருக்கலாம். "நினைப்பதெல்லாம் நடந்துவிட்டால் தெய்வம் ஏதுமில்லை", "நினைக்கத் தெரிந்த மனமே உனக்கு மறக்கத் தெரியாதா" வகையறா பாடல்கள் எல்லாம் இந்த வகை தான். ஆனால் நல்ல நினைவுகளை மீட்டெடுப்பதென்பது நம்மை தொடர்ந்து உயிர்ப்போடு இயங்கச் செய்யும்.

கடந்த 10/01/2016 ஞாயிறன்று மாடக்குளம் சென்ற பசுமைநடையும் ஒரு வகையில் என் பால்யத்தை, என் குழந்தைமையை, நான் களித்துணர்ந்த மகிழ்வான தருணங்களை மீண்டும் எனக்கு நினைவூட்டியது. அதன் தொடர்ச்சியாக பசுமைநடை நிகழ்த்திய இம்மாதிரியான இரசவாத தருணங்களை இந்த ஆண்டு முழுவதிலும் நினைத்து கொண்டேயிருக்க, அதனை தொடர்ந்து ஞாபகப்படுத்தும் விதமாக வெளியிடப்பட்டது பசுமைநடை நாட்காட்டி. 

பசுமைநடையின் பொன்னான சாதனைத் தருணங்களை, அதன் உயிர்ப்பான உணர்வுகளை ஆண்டு முழுவதிலும் அசைபோடும் விதமாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது இந்த நாட்காட்டி. நினைவுகளின் வழியே மகிழ்வான தருணங்களை மீட்டெடுக்க அதில் அச்சிடப்பட்டிருக்கும் புகைப்படங்கள் நமக்கு சிறந்த நினைவூட்டிகளாக இருக்கின்றன. இந்தப் புத்தாண்டின் தொடக்கத்தில் பசுமைநடையினர் அனைவருக்கும் கிடைத்த மிகச்சிறந்த பரிசு இந்த பசுமைநடை நாட்காட்டி. நல்ல தருணங்களை நமக்கு வழங்கியதோடு அதன் நினைவுகளையும் தொடர்ந்து பரிசளிக்கும் பசுமைநடைக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள்.

---

பா.உதயக்குமார்...

---

படங்கள் உதவி: அருண்பாஸ், விஷ்ணு வர்த்தன்...

நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு : பாகம் – 3 (GW 54 – மாடக்குளம்)...

பசுமைநடையில இருந்து இந்த தடவ 54-வது நடையா மாடக்குளம் போறதா sms வந்ததும், 30 வயசு மனசு தடதடன்னு 20-25 வருஷம் பின்னாடி போய் தண்டவாளம் வழியா நடந்து கொவ்வாலி மலைக்குப் போனது நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு.

கொவ்வாலிமலை, மாடக்குளம் கம்மா, கோர வாய்கா, 12-ம் பாலம், செம்மண் பிச்சு, கரும்பு மோட்டரு, மாங்கா மோட்டரு, தொட்டி மோட்டரு, அம்மாசிக் கிணருன்னு சின்ன வயசுல விழுந்து, கிடந்து, விளையாண்டு, குளிச்சு, சுத்தினு எல்லாம் நெனப்பு வர மனசெல்லாம் பூத்துக் கெடந்தது அவனுக்கு.

வீட்ட ஒட்டினாப்ல இருக்கிற, மதுரையில இருந்து போடிக்கு போற தமிழ்நாட்டோட கடைசி மீட்டர் கேஜ் ரயிலு தண்டவாளம் தான் அவங்க ஏரியாவுக்கே கக்கூசு. அதுல அவன் வீட்டுக்கிட்ட இருக்கிறது ஆறாம் பாலம். கொவ்வாலி மலை பன்னெண்டாம் பாலம் தாண்டியிருக்கு. வெளிக்கி இருக்கிறதுக்கு எத்தனாம் பாலம் தூரம் போறோங்கறத பொறுத்து அவங்க வயசு இருக்கு. சுள்ளாய்ங்க எல்லாம் 6, கொஞ்சம் வயசு அதிமாக ஆக அப்டியே 7, 8, 9 ன்னு தூரம் போவாய்ங்க. லேடீஸ் எல்லாம் ராத்திரிலயும், கருக்கல்லயும் இருட்டுக்குள்ளயே போய்ட்டு வந்துருவாக. லீவன்னைக்கெல்லாம் காலையில தண்டவாளத்துக்கு போய்ட்டு அப்டியே அந்த வழியாவே மலைக்கு போய் பக்கத்துல கம்மாயில குளிச்சுட்டு, மலை மேல போய் உக்காந்து வெளாடுறது தான் வழக்கமான பொழுதுபோக்கு அவனுக்கு.

சிலவேள தூக்குவாளி நெறைய புளிச்சோறு கட்டி, தொட்டுக்க பெரண்ட தொவய அரச்சு, 10 மாம்பழத்தயும் எடுத்துப் போட்டுக்கிட்டு, கொஞ்சம் மாங்கா கீத்து மொளகாப்பொடி போட்டு டிப்பன் பாக்ஸ்ல எடுத்துக்கிட்டு, வாட்டர்கேன்ல தண்ணியும் புடிச்சுக்கிட்டு வீட்டோட கிளம்பி பிக்னிக் போயிருவாக மலைக்கு. காலையில கிளம்பி போனா பொழுதடைய தான் வருவாக வீட்டுக்கு. அப்புறம் அடிக்கடி அவங்க அம்மா கூட மொத்தமா சேந்த துணி தொவைக்க பொட்டலம் கட்டிக்கிட்டு கோர வாய்க்கா கிளம்பிருவாக அவன், அவன் தம்பி, அண்ணன், மாமன், மச்சினன், சினேகிதங்க எல்லாம். ஒரு பக்கம் அவங்க அம்மா தொவைக்க மறுபக்கம் அவிய்ங்க எல்லாம் தண்ணிக்குள்ள குதியாட்டம் போட்டு திரிவாய்ங்க.  

இப்ப இருக்கிற பிள்ளைக மாதிரி வீட்டுக்குள்ளயே ஒத்தையில செல்போனுல கேம் விளையாடுற மாதிரி இல்ல அப்ப. அவஞ்சோட்டு பயலுவல்லாம் ஒண்ணா தான் திரியுவாக, வெளாடுவாக. எப்பயும் பத்து பதினஞ்சு பேரு கிட்டி, சில்லாக்கு, கோலிகுண்டு, பிள்ளபந்து, எறிபந்து, கள்ளன் போலிசு, பம்பரக்கட்டை, பரமபதம், தாயம், கம்புதள்ளி, கிரிக்கட்டுன்னு எதாச்சும் வெளாண்டுட்டே தான் இருப்பாக. அப்பறம் எல்லாரும் சேந்து கோர வாய்க்கா இல்லேனா கரும்பு மோட்டரு, மாங்கா மோட்டரு, தொட்டி மோட்டருன்னு எங்க தண்ணி வருதோ அங்க குளிச்சு குதியாட்டம் போட கிளம்பிருவாக. கம்மாயில தண்ணி வந்தா போதும் வேற வெளாட்டே வேணாம். பொழுதுக்கும் எருமையாட்டம் கம்மாத் தண்ணியிலயே ஊறிக் கெடப்பாய்ங்க. கம்மாயில இக்கரைக்கும் அக்கரைக்கும் போட்டி வச்சு நீந்தி ஜெயிக்கிறது தான் வெளாட்டு. ஒருவாட்டி கூட ஜெயிச்சதே இல்ல அவன். ஆனா எல்லா தடவையுமே போட்டில கலந்துகுவான். குளிக்கிறது மட்டுமில்ல மடையில உக்காந்து தூண்டிபோட்டு மீன் பிடிச்சு வீட்டுக்கு கொண்டுபோறது, அய்யனார் கோவில்ல பொங்க வாங்கி திங்கிறது, வீட்டுக்கு போற வழில தண்டவாளத்துக்கு ரெண்டு பக்கமும் மொளச்சு கெடக்குற பெரண்டை பறிச்சுட்டு போய் ஊறுகா போட குடுக்குறது எல்லாமே லீவுல நெதம் நடக்குற சங்கதி.  

கம்மாயில கரையில முங்கி முங்கு நீச்சல்லயே போய் முட்டி எந்திரிக்கிற குத்துக்கல்லு 12-ம் நூற்றாண்ட சேந்த பாண்டியர் காலத்து கல்வெட்டுன்னு பசுமை நடையில சாந்தலிங்கம் ஐயா விளக்கி சொல்ற வர தெரியாது அவனுக்கு. அந்த கல்லு மேல நின்னு தலைகீழா டைவு அடிச்சு குளிச்சிருக்கானே தவர அந்தக் கல்லுல அருவா, சாமரம், குடை, கலப்பைனு செதுக்கிருந்ததையும், “இந்தக் குலமும் காலும் எண்திசை நாட்டு எரிவீரகணத்தான்” ன்னு வெட்டிருந்ததையும் இதுக்கு முன்னாடி ஒருவாட்டி கூட கவனிச்சதே இல்ல அவன். அவஞ்சோட்டு பயலுவலும் அப்படித்தான்.

அவனுக்கு தெரிஞ்சதெல்லாம், மாடக்குளம் ரொம்ப பெரிய கம்மா. அது ரொம்ப பழைய காலத்து கம்மா. கம்மா ஒடஞ்சா மதுரை அழிஞ்சு போவும். அது ஒடயாம இருக்க கம்மா கரையில ஈடாடி அய்யனார் காவ இருக்காரு. அவரு காவ இருக்கதுக்கு பின்னாடி ஒரு கத இருக்கு. அது என்னெனா, முன்னாடி ஒருநா இப்டித்தான் கம்மா பெருகி மடை ஒடயப்போற சமயத்துல அத பாத்த ஊருக்காரன் ஒருத்தன் கரையில இருக்கிற அய்யனாருகிட்ட எப்படியாவது கம்மா ஒடயாம ஊரக் காப்பாத்திடு. அதுக்கு ஈடா என் தலைய வெட்டி உனக்கு காணிக்கை குடுக்குறேன்னு மடயில கொண்டு போய் தலைய வச்சு தானே சிரச் சேதம் பண்ணிக்கிட்டானாம். அன்னையில இருந்து கம்மா ஒடயாம ஈடாடி அய்யனாரு ஓடோடி காவ காக்குறாராம். அதுக்கு மலை மேல இருக்கிற கொவ்வாலியும் (கபாலீஸ்வரிய கபாலின்னு கூப்பிட்டு பின்னாடி பேச்சு வாக்குல அது கொவ்வாலி ஆயிடுச்சு) தொணையிருக்குதாம். இது அவுக அய்யா அவனுக்கு சொன்ன கத. ஆனா அந்த மடைக்குப் பேரு “திருவாலவாயன் மடை” ங்கிறதும், அது மீனாட்சி சொக்கர குறிக்கிறதுங்கிறதும் பசுமைநடைக்கு போனப்போ தான் தெரிஞ்சுச்சு அவனுக்கு.

எடையில காவல்கோட்டம் நாவல் படிக்கையில அதுலயும் மதுரையோட எல்லையா மாடக்குளம் இருந்துச்சுன்னும், இதே மாதிரி மடைய மையமா வச்சு ஒரு தலைவெட்டி கதை வந்ததும், மாடக்குளத்துல மட்டும் கள்ளய்ங்களால கருது கசக்கிட்டு போக முடியலங்கிற சேதியும் நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு.

அவங்க ஊரும், அவன் வெளாண்ட எடமும் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. ஒரு காலத்துல மதுரையே மாடக்குளத்த அடிப்படையா வச்சுத் தான் வளந்திருக்குன்னு பசுமைநடையில எழுத்தாளர் முத்துக்கிருஷ்ணன் சொல்லச் சொல்ல அப்டியே பெருமையில பூரிப்பா இருந்துச்சு அவனுக்கு. அதுக்குச் சான்றா அவரு,  பிற்காலப் பாண்டியர் கல்வெட்டுல “மதுரோதய வளநாட்டில் மாடக்குளக்கீழ் மதுரை” ன்னு இருக்குறதயும், “மாடக்குளக்கீழ் திருப்பரங்குன்றம்”, “மாடக்குளக்கீழ் அரியூர்”, “மாடக்குளக்கீழ் கொடிமங்கலம்”, “மாடக்குளக்கீழ் குலசேகரபுரம்” ன்னு மாடக்குளத்த மையமா வச்சுத்தான் பல ஊருக இருந்திருக்கு. அதுக்கும் மேல இங்க பன்னண்டாம் நூற்றாண்டுல பாண்டியர் கால அரண்மனை இருந்துச்சுன்னும் போனதடவ இங்க வந்தப்ப சாந்தலிங்கம் அய்யா சொன்னத நெனவுபடுத்தி பேசப் பேச 541 படி ஏறிப்போன மலையையும் தாண்டி ஒசக்க ஆகாசத்துல மெதக்குற உணர்வு வந்துச்சு அவனுக்கு. 

அவுக அய்யா சொன்னதோட சிறுவயசுல இருந்து இவன் கவனிச்சிட்டு வர்ற இன்னொரு முக்கியமான சமாச்சாரம் இன்னும் இவுக ஊரு தான் பல பழமையான விசயங்கள இன்னும் பாதுகாத்துக்கிட்டு வருது. எம்.ஜி.ஆருக்கு சண்ட சொல்லிக்கொடுத்தது மாடக்குளத்து ஆளுக தான். இன்னுமும் இங்க சிலம்பாட்டம், சுண்ணாம்பு காளவாச எல்லாம் இருக்கு. குஸ்தி பள்ளிகொடம் இருக்கு. கார்ப்பரேசன் ஆனாலும் இன்னும் ஊர் கட்டுப்பாடு இருக்கு. தண்டோரா போட்டுத் தான் போவாக. கோயில்மாடு இருக்கு. ஊரு பூராவும் சல்லிக்கட்டு மாடு இருக்கு. இன்னும் வெளிய தெரியாம அய்யனார் கோயில்ல கெடா முட்டு நடக்கும், சேவச்சண்ட நடக்கும். மஞ்சத்தண்ணி இருக்கும். பத்து வருசத்துக்கு முன்னாடி கூட பழங்காநத்தத்துல சல்லிக்கட்டு நடந்ததும் அதுல சாரம் போட்டு இவன் வேடிக்கை பாத்ததும், மாடு அணையப் போன இவுக மாமா கால்ல லேசா குத்துப்பட்டதும் நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு. இதெல்லாம் இப்போ இங்க வந்தவக ஆச்சர்யமா பேச பேச இவனுக்கு கொஞ்சம் பெருமையாத்தான் இருந்துச்சு.

அவங்க ஊருப் பெருமய மதுரை மட்டுமில்லாம, சென்னை, கடலூர், அருப்புக்கோட்டை, சிவகங்கை, சிவகாசி, விருதுநகர், திருநெல்வேலி, காரைக்குடி, கும்பகோணம், திருச்சின்னு தமிழ் நாடு மட்டுமில்லாம ஆஸ்திரேலியா, அமெரிக்கா, கொரியான்னு உலகம் பூராம் இருந்து பல நூத்துக்கணக்கான பேரு வந்து பாத்து வியந்து போனத நெனைக்க நெனைக்க சிலுத்துகிச்சு அவனுக்கு. பசுமைநடை தான் அவனுக்கு அவங்க ஊர்ப் பெருமய புரியவச்சுச்சு. பசுமைநடை தான் அவனுக்கு மதுரய குறுக்குவெட்டா காமிச்சுச்சு. பசுமைநடை தான் அவனுக்கு ஒரு சின்ன வட்டத்தத் தாண்டி எல்லைகள கடந்து பல மனுசங்கள அறிமுகப்படுத்துச்சு. அது அவன மாதிரி இன்னும் பல பேருக்கும் எல்லாமுமா இருந்துக்கிட்டுருக்கு. அதோட இயல்பு அப்படித்தான். பசுமைநடை ஆத்துல ஓடுற தண்ணி மாதிரி. சில பேரு அள்ளி குடிப்பாங்க, சில பேரு முங்கி குளிப்பாங்க. சில பேரு கால் மட்டும் நனைப்பாங்க. சில பேரு வேடிக்கை மட்டும் பாப்பாங்க. ஆனா ஆறு எல்லோருக்கும் ஒண்ணு தான்.

எல்லாம் ஒரு பக்கம் இருக்க, அவன் சின்ன வயசுல பாத்த கம்மாயும், மடையும், மலையுமா இல்ல இப்போ இருக்கது. அவன் வீட்டுல இருந்து தண்டவாளத்து வழி நேரா பாத்தா மலையும், கம்மா கரையும் தெரியும் அவனுக்கு. இப்போ வயக்காடெல்லாம் கட்டடமாகிப் போச்சு. கம்மா கூட கொஞ்சம் சுருங்கிப் போச்சு. கோர வாய்க்கா வயக்காட்டு வரப்பளவு சிறுத்துப் போச்சு. கரும்பு மோட்டரு கார் செட்டாவும், தொட்டி மோட்டரு ரெண்டுமாடி வீடாவும், மாங்கா மோட்டரு அபார்ட்மெண்ட்டாவும் மாறிப்போச்சு. தண்டவாளம் கூட பிராட் கேஜா மாத்துறோம்னு சில வருசத்துக்கு முன்னாடி பேத்து எடுத்து பொதர் மண்டிப்போச்சு. நாம காப்பாத்த வேண்டியதெல்லாம் தொலச்சுட்டு இருக்கோம்னு புரியும் போது ஊருல மிச்சமிருக்கிற வயக்காட்டுலயாவது வெவசாயம் பண்ணனும்னு தோனுச்சு அவனுக்கு. மாடக்குளத்துக்கு குடும்பத்தோட பசுமைநடை போய்ட்டு வந்ததுல இருந்து அவங்க அய்யாவும், அவன் பால்யமும் நெனப்புலேயே இருக்கு அவனுக்கு...

---

பா.உதயக்குமார்...

---

படங்கள் உதவி: அருண் பாஸ், ஆனந்த், விஷ்ணு வர்த்தன், அரவிந்தன்...

முந்தைய பாகங்களைப் படிக்க...

நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு...
நெனப்பு வந்துச்சு அவனுக்கு – பாகம் 2...

சல்லிக்கட்டு... (Not for the Faint Hearted)...

"Bullfighting is the only Art in which the Artist is in Danger of Death and in which the degree of Brilliance in the performance is left to the Fighter's Honour" - Ernest Hemmingway (1899-1961)

அறிமுகம்:

விளையாட்டு மனிதனின் உடன்பிறப்பு. ஒரு சமூகம் எவ்வளவு தொன்மையானதோ அவ்வளவு தொன்மையானது அச்சமூகம் ஆடிய விளையாட்டு. அது அச்சமூகத்தின் நாகரிகம், பண்பாட்டோடு இணைந்தது. அது வெறும் பொழுதுபோக்கு மட்டுமல்ல, மாறாக உடல்நலமும் மனநலமும் பேணுவது.

சல்லிக்கட்டு-தமிழகத்தின் வீர விளையாட்டாக அடையாளப் படுத்தப்படுவதின் பின்புலமென்ன? அதன் வரலாறென்ன? மூலமென்ன? குறிப்பாக தென் தமிழகத்தில், அதிலும் மதுரையின் சுற்று வட்டாரங்களில் புகழ் பெற்றதன் ரகசியமென்ன? கொஞ்சம் உற்று நோக்கினால்,

இலக்கியத்தில் சல்லிக்கட்டு:

           
சல்லிக்கட்டு - ஏறுதழுவல் என்ற பெயர் தாங்கி சங்க இலக்கியங்களின் அகநூல்களில் ஒன்றான கலித்தொகையில், அதிலும் குறிப்பாக சோழன் நல்லுருத்திரன் பாடிய முல்லைக்கலியில் பாடப்பட்டுள்ளது.  ஏறு தழுவல்-விடை தழால் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

           
சிலப்பதிகார ஆய்ச்சியர் குரவையில் பெண் காளை வளர்ப்பதையும், காளை அடக்குபவனை பெண் விரும்பியதையும் காண முடிகிறது. அதுசரி ஏன் காளை அடக்குபவனை பெண் விரும்ப வேண்டும்?

வரலாறு:


மனிதன் காடுகளில் அலைந்து திரிந்து காட்டுமிராண்டி நிலையிலிருந்து விலங்குகளை பழக்க ஆரம்பித்த காலத்தில் அவன் நாகரிகத்தின் முதல் படியை அடைந்தான். அதுவரை தனது உணவுத்தேவைக்கு அலைந்து திரிந்தவன் நிலையான வாழ்க்கைமுறைக்குத் தள்ளப்பட்டான்.இந்த நிலையான வாழ்வில் தன்னைப் பாதுகாத்துக்கொள்ள இனமாக வாழ ஆரம்பித்தான். தினைக்குடிகளும் ஊர்களும் தோன்றின. கால்நடைகளின் பெருக்கம் உணவுத்தேவையை பெருமளவு பூர்த்தி செய்ததுடன் மனிதனை புதிய வாழ்க்கைமுறைக்கு உந்தியது. பரிவர்த்தனையின் முக்கியப் பொருளாக கால்நடைகள் மாறின.

மாடு என்றால் செல்வம் என்று பொருள். இன்றளவிலும் நாம் பசு, எருது, எருமை உள்ளிட்டவைகளை மாடு என்றே அழைக்கிறோம். விவசாயம் தோன்றியது. விவசாயம் செய்பவர்கள் தனி இனக்குழுவாகவும், கால்நடைகளை மேய்ப்பவர்கள் தனி இனக்குழுவாகவும் பிரிந்தனர் (முதல் தொழிற் பிரிவினை). இரும்பு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பிறகு  விவசாயம் பெருக்கப்பட்டது. நிலங்களையும் கால்நடைகளையும் காக்கும் பொருட்டு வலிமை மிகுந்த அல்லது வயதில் மூத்த ஒருவர் இனக்குழுத் தலைவர் ஆக்கப்பட்டார். கால்நடைகளை வழி நடத்த பயன்பட்ட கோல் இனக்குழுத் தலைவன் மக்களை காக்க பயன்படுத்தும் செங்கோலாக மாறியது.

விவசாயப் பெருக்கம், கால்நடைகளின் பெருக்கத்தால் கிடைத்த உபரிப் பொருள் திறை என்ற பெயரில் வழங்கப்பட்டது. இங்கு அரசு உருவாகியது. எல்லோரிடமும் திறை வாங்கியதால் செல்வந்தன் ஆனவன் அதிகாரம் கொண்டான். அருகில் வாழ்ந்த இனக்குழுவின் கால்நடைகளை, விவசாய நிலங்களை கைப் பற்றினான்.

இதனால் காவல்-காவலர்கள்-அரசு என்ற நிலைத்த அமைப்பு உருவானது. காவலர்கள் வீரர்கள் ஆனார்கள். போர்கள் தோன்றின. வீரம் போற்றப்பட்டது. போரின் தொடக்கமாக இனக்குழுவின் செல்வமாக கருதப்பட்ட ஆநிரைகள்  கவரப்பட்டன. ஏறு தழுவலின் ஆரம்பமும் இதுவே.

குறிஞ்சி-மேடு பள்ளம், மருதம்-விளைநிலம், நெய்தல்/பாலை-மணற்பகுதி, முல்லை-காடும் காடு சார்ந்த சமவெளிப்பகுதி. அதனால் முல்லை நிலமே அரசு தோன்றவும், மேய்ச்சல் நிலமாகவும், ஏறுதழுவல் களமாகவும் அமைந்தது. ஏறுதழுவல் முல்லை நிலத்து ஆயர்களிடம் தோன்றி பின்பு மருத நிலத்து உழவர்களிடமும் பரவி செல்வாக்குப்பெற்றது.

சல்லிக்கட்டும் வீரமும்:

மேய்ச்சலுக்கு கொண்டு செல்லவும், பழக்குவதற்கும் மாடுகளை அடக்கி வெற்றிகொள்ள வேண்டியது அவசியமானது, நிலையான சமூக அமைப்பு தோன்றிய பின்னர் ஏறுதழுவல் விளையாட்டாக மாறியது. மேய்ச்சலுக்கு கொண்டு செல்லும்போதோ, தொழுவில் முரண்டு பிடிக்கும் போதோ, அடங்க மறுத்து திமிரும் போதோ அதை அடக்கி வசப்படுத்த வேண்டியது அவசியம். எனவே மாடுகளை அடக்கக் கூடிய வீரம் பொருந்திய ஆண் மகனே தன்னுடைய குலப் பெருமையை காக்கும் பெண்ணை திருமணம் செய்யத் தகுதியானவன் என்ற எண்ணம் இவ்விளையாட்டை வலுப்படுத்தியது. பெண் குழந்தை பிறந்த உடனே ஒரு காளையையும் சேர்த்தே வளர்க்கப் பட்டது. பெண்கள் காளைகளை வளர்த்தனர். அதனை அடக்குபவனை தங்கள் வாழ்க்கைத் துணையாய் தேர்ந்தெடுத்தனர்.

ஆரம்ப காலத்தில் பெண் வளமையின் குறியீடு. பெண்ணைத் திருமணம் செய்துகொள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல. பொன், பொருள் பரிசாகத் தரவேண்டும். பெண்ணை அடைவதற்கு ஏற்படும் போட்டியில் உயிர் கூட போகலாம்.  பிறகு மெல்ல பெண்களின் உரிமையை பறிக்கும் பொருட்டு ஆண்கள் அவர்களிடமிருந்த காளைகளை வெற்றி கொண்டனர். காலப்போக்கில் காளைகளை அடக்குவது பெண்களை அடக்கும் செயலின் அகவடிவச் செயலாக மடைமாற்றமடைந்தது. பின்னாட்களில் பெண் வெற்றி கொள்ளப் படவேண்டியவள், காளைகளை அடக்குதல் வீரம் அதற்கு பெண் பரிசுப்பொருள் என்று மறுவடிவம் கொண்டது.

இவ்வாறு ஏறுதழுவல் பெண்களை மனம் முடிக்க வீரத்தை நிருபிக்கும் விளையாட்டாக இருந்தது நாளடைவில் அதில் ஏற்பட்ட நடைமுறைச் சிக்கல்களினால் வீரத்தை நிருபித்து பெண்ணைத் தவிர வேறு பரிசுப் பொருள்கள் பெறும் முறையாய் மாறியது. ஏனெனில் முன்பெல்லாம் முறையுள்ள மாமன்மார்கள் மட்டுமே குறிப்பிட்ட காளைகளை அடக்க அனுமதிக்கப்பட்டனர். உதாரணத்திற்கு அழகத் தேவன் கதைப் பாடலில் வரும்,

" கெழக்கே பிறந்த காளை 

கீழக்குடி ஓய்யம்மா காளை 

வேட்டி வச்ச ஆம்பள சிங்கம் 

அங்காளி பங்காளி 

அண்ணன் தம்பி யாரும் நிக்காதீங்க,

மொறையுள்ள மச்ச்சான்மார்கள் 

யாராக இருந்திட்டாலும் 

ஏழு காளை புடிச்சவங்க 

என்னைத் தாலி கட்டிகங்க"

என்ற வரிகள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. தற்போது அப்படியில்லை. எல்லோரும் மாடு பிடிக்க அனுமதிக்கப் பட்டபிறகு கீழ்சாதியில் ஒருவன் மேல்சாதிப் பெண் வளர்த்த காளையை பிடிக்கும் போதும், ஏற்கனவே திருமணம் ஆனவர்கள் பிடிக்கும் போதும் இவ்வழக்கம் தடை பட்டிருக்கலாம். எனவே பெண்ணை திருமணம் செய்தல் மறைந்து வெறும் பரிசுப் பொருளோடு நின்ற பிறகு சல்லிக்கட்டு என பெயர் பெற்றிருக்கலாம்.

சல்லிக்கட்டு-பெயர்க்காரணம்:

சல்லிக்கட்டு- "சல்லி" என்றால் சிறிய காசு (சல்லிகாசுக்கு பிரயோஜனமில்லை என்று தற்போதும் கூறுகிறோம்) அல்லது ஆபரணத் தொங்கல் என்று பொருள். திருமனத்தைக் குறித்து நடத்தப்பட்ட ஏறுதழுவல் பரிசுப் போட்டியாக மாறிய சூழலில் பரிசாக பணம் வழங்கப்பட்டதாலும், காளைகளின் கழுத்தில் ஆபரணம் அணியப்பட்டதாலும் சல்லிக்கட்டு என பெயர் பெற்றிருக்கலாம்.

சல்லிக்கட்டு தற்போது சமய விழாவாக நடத்தப் படுகிறது. சங்க காலத்தில் கடவுளுக்கு உயிர்ப்பலி கொடுக்கும் வழக்கம் இருந்தது. காலப்போக்கில் அந்த நம்பிக்கைக்கு ஆதரவு குறைந்தது. அதே வேளையில் துடியான தங்களது கிராம தெய்வங்களுக்கு உயிர்பலி கொடுக்க வேண்டும் என்ற விழைவும் சல்லிக்கட்டு போன்ற உயிர்பலி, இரத்தப் பலி நேர்கின்ற விளையாட்டு சமயத்தோடு இணைக்கப் பட்டிருக்கலாம்.

சல்லிக்கட்டும் மதுரையும்:

சல்லிக்கட்டு பல இடங்களில் விளையாடப்பட்டாலும் மதுரை மாவட்டத்திலும் அதைச் சுற்றியுள்ள ஊர்களிலும் சிறப்பாக ஆண்டுதோறும் விளையாடப்பட்டு வருகிறது. இதற்கு மதுரையின் நில அமைப்பே முக்கிய காரணம். முன்பே சொன்னது போல் சல்லிக்கட்டு/ஏறு தழுவல் முல்லை நிலத்தில் தோன்றி வலுப் பெற்றது. சோழநாடு-மருதவளம் நிறைந்தது, சேரநாடு-மலைவளம் சிறந்தது. எனவே முல்லைவளமுடைய பாண்டிய நாடாகிய மதுரைப் பகுதியில் செல்வாக்குப் பெற்றது.

சாதி மறந்த சல்லிக்கட்டு:

பண்பாட்டின் அடையாளமாக, விளையாட்டின் தீவிரத்தில் சாதியை விட்டொழித்து எல்லா சாதியினரும், மதத்தினரும் கலந்துகொள்வதொடு நடத்தவும் முடிகிற தமிழர்களின் வீர விளையாட்டாய் நிலைபெற்றிருக்கிறது சல்லிக்கட்டு. உதாரணமாக அலங்காநல்லூரில் நாயக்கர்கள், கோனார்கள், முக்குலத்தோர்கள் இணைந்து சல்லிக்கட்டை நடத்தினால், அதனினும் பிரமாண்டமாக பாலமேட்டில் "தேவேந்திர குல வேளாளர்கள் (பள்ளர்)" சல்லிக்கட்டை வருடாவருடம் நடத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அலங்காநல்லூரில் சல்லிக்கட்டு நடக்கும் நாட்களில் சாலையோரங்களில் விற்கப்படும் மாட்டுக்கறி (பீப்) பிரியாணி மற்றும் பன்னிக்கறி வெகு பிரபலம். பொங்கலுக்கு கரும்புக் கடைகளைப் போல அதிகளவில் இந்த பீப் பிரியாணி மற்றும் பன்னிக்கறி கடைகள் கடைகள் போடப்பட்டிருக்கும். மாடுகளைப் போற்றும் மாட்டுப்பொங்கல் நாளில் மாட்டுக்கறி பிரியாணி விற்கும், உண்ணும் வழக்கம் இருப்பதில் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது அதன் பண்பாட்டு அளவியலை. இந்தக் கட்டுரையின் மூலம் நாம் சல்லிக்கட்டின் வரலாற்றை மட்டுமல்ல, விவசாயத்தின் அடிப்படையில் உருவான இனக்குழு வரலாற்றையும், தொழிற் பிரிவினையையும் உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது. தமிழர்/திராவிட நாகரிகங்களில் தொழிற் பிரிவினையை இருந்தது பின்னாட்களில் சாதியமாக கட்டமைக்கப்பட்டது.

சல்லிக்கட்டு ஏன் வேண்டும்?

தற்போது சல்லிக்கட்டு வீரத்தின் அடையாளமாக நமது பண்பாட்டின் எச்சமாக விளங்கி வருகிறது என்று சொல்லப்படுகிறது, ஆனால் வழக்கத்தில் மாடுகளை அணைவதற்குப் பதிலாக குறிப்பிட்ட தூரம் வரை மாடுகளைத் தொட்டுக்கொண்டே சென்றாலே வீரமாக அடையாளப்படுத்தப் படுகிறது. எது எப்படியோ நமது வரலாற்றுத் தொன்மையை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகவும், சில வேலைகளில் மொத்தமாகவும் இழந்து கொண்டிருக்கும் நாம் தொக்கி நிற்கும் ஒன்றிரண்டு எச்சங்களையும் காப்பாற்ற வேண்டிய கட்டாயத்திலிருக்கிறோம். சல்லிக்கட்டில் மாடுகளை அணைபவர்களுக்கு பணம், பரிசுப் பொருள் என மாற்றமடைந்த பிறகு அதில் எல்லா சாதியினரும் இப்போது கலந்து கொள்கின்றனர், எல்லா சாதியினரும் அதை ஏற்று நடத்துகின்றனர். இவ்வளவு பெரிய வரலாற்றுப் பெருமையை தன்னோடு சுமந்திருக்கும் இவ்விளையாட்டு தற்போது வேண்டுமா? வேண்டாமா? என்ற விவாதத்தோடே ஒவ்வொரு ஆண்டும் நடத்தப் படுகிறது.

விலங்கு நல ஆர்வலர்கள் முன் வைக்கும் விவாதம் மாடுகள் துன்புறுத்தப் படுகின்றன என்பது தான். இதுவரை சல்லிக்கட்டு வரலாற்றில் எந்த ஒரு மாடும் களத்தில் இறந்ததாய் தகவல் இல்லை. மாறாக வீரர்களே இறந்திருக்கின்றனர். காயம்பட்டிருக்கின்றனர். சல்லிக்கட்டு காளை வளர்ப்பதும் அவ்வளவு சுலபமில்லை. காளையை வெயில் படாமல், தான் உண்ணா விட்டாலும் அதற்கு ஊட்டமளித்து, அதைப் பராமரிக்கவே தனியாக ஆட்களை நியமித்து, உயிருக்குயிராய் நேசித்து அணு அணுவாய் அந்தக் காளையை தயார் செய்கின்றனர்.

சல்லிக்கட்டு பணம் புரளும் விளையாட்டும் அல்ல. இதில் வெற்றி கொள்வோருக்கு கொடுக்கப்படும் பரிசுகள் கட்டில், பீரோ, பிளாஸ்டிக் சேர், சைக்கிள், வெள்ளிக் காசு. ஒரு கிராம் தங்கக் காசு ஆகியவை மட்டுமே. ஒரு காளையை வளர்த்து சல்லிக்கட்டுக்கு அதைத் தயார் செய்வதற்கும், அதை சல்லிக்கட்டு நடக்குமிடத்திற்கு கொண்டு செல்வதற்கும் செலவிடப்படுப்படும் தொகை அதை விட 100 மடங்கு அதிகம்.
           

பிறகு எது சல்லிக்கட்டை நோக்கி நம்மை உந்துகிறது? மான உணர்வு, வீர உணர்வு, பண்பாட்டு உணர்வு, சமய உணர்வு... சல்லிக்கட்டு நமது பண்பாட்டு அடையாளம். வேறு எந்த விளையாட்டிற்கும் இவ்வளவு நீண்ட பண்பாட்டு அடையாளம் இல்லை. வேறு எந்த இனக் குழுவிற்கும் பண்பாட்டோடு இணைந்த இப்படிப்பட்ட விளையாட்டுக்கள் இல்லை. நமது பண்பாட்டு அடையாளங்களை காப்பதோடு அதனை மேலும் வீரியமாக முன்னெடுக்கும்போது நமது அடையாளம் அழிவிலிருந்து காக்கப்படும். இல்லையெனில் பொங்கலை மட்டும் கொண்டாடிக்கொண்டிருந்த நாம் ஆரியர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட போகியில் நமது அடையாளங்களை பழமையை கழித்து, எரிக்க வேண்டும் என்ற சூழ்ச்சியில் இழந்ததைப் போல மிச்சமிருக்கும் எல்லாவற்றையும் இழக்க நேரிடும். நாம் விவாதத்தில் வைத்திருப்பது நமது பண்பாட்டை... சிந்தியுங்கள்...

 பா.உதயக்குமார்...

நன்றி:
திரு.பா.ஆசைத்தம்பி,
தொல்லியல்துறை,
மதுரை.

படங்கள்: ஆகாஷ் அருண் - புதுடெல்லி,
                    அருண்பாஸ் - மதுரை,
                    குணா அமுதன் - மதுரை,
                    KK சுந்தர் - மதுரை.